Sábado de patio e xadrez baixo a choiva con Un Paso Máis

26.01.2025

Onte, coma quen desafía as furias do ceo, un grupo de valentes deixou as pantuflas ao pé da porta e encheu o camiño de pasos cara a Carballo, onde o tempo tamén choraba, pero non había quen detivera a sede de aprender. Docentes que viñan de aquí e de acolá, de puntos alonxados da Coruña e mesmo de Pontevedra, xuntábanse coas ganas no abrigo, dispostos a mergullarse no mundo dos patios inclusivos, esas illas que prometen ser para todos, sen exclusións, sen muros.

 
Alí estaban Dolores Hortas e Laura García, do CEIP A Gándara - Sofán coma quen desbroza unha selva e amosa o camiño, relatando coidadosamente como se soñan, deseñan e fan reais eses patios que non son só patios, senón escenarios vivos, cheos de aprendizaxes invisibles. Mar Eirís, desde o IES Eduardo Parga Pondal, sumouse ao coro para falar das súas propias batallas, dos papeis que nunca faltan, dos pasos que hai que dar, dos soños que se fan planos e logo se pintan coa risa dos nenos.

 
E cando o sol non chegou, pero a luz se puxo no proxector, foi o momento de Vanessa Cabeza, que nos contou das aventuras de Un Paso Máis, unha historia que camiña coas familias, que salta charcos e se ergue para dicir que todo é posible. Mentres ela falaba, as imaxes bailaban na pantalla, recordándonos que o traballo non é só traballo cando está cheo de sentido.

 
Despois chegou o xadrez. Non o xadrez de torres e peóns nun taboleiro sen alma, senón o xadrez que é escola, que é medicina, que é un punto de encontro. Valentín Costa e Karla July Fernández deixaron claro que o xadrez non só move pezas, senón tamén barreiras. Faláronnos de como unha clase pode transformarse nunha partida, e unha partida nunha lección de vida. Karla, ademais, compartiu os segredos de como o xadrez pode ser un aliado na travesía do TDAH e o TEA, como se esas letras fosen tamén un enigma que este xogo pode axudar a resolver.

 
Xa pola tarde, cando os corpos buscaban o café, pero o espírito seguía esperto, apareceu Isabel García, como quen chega cun baúl cheo de respostas para preguntas que pesan. O seu taller sobre condutas TEA foi un sopro de aire fresco, unha pausa necesaria para pensar como se aborda unha rabieta, non como un obstáculo, senón como unha oportunidade de comprender.

 
E así foi como rematou o día, cunha sensación de semente plantada, de futuro que xa anda a medrar. As inclemencias do tempo quedaron pequenas fronte ás ganas, e en Carballo, por unhas horas, o mundo pareceu un lugar mellor, feito de patios sen fronteiras e partidas de xadrez que nunca rematan.